„Navis stultorum”, izložba radova Jovana Ćurčića, Stefana Stevanovića, Petra Aleksića i Vuka Đurića, biće otvorena 25. aprila u 18h u Ustanovi kulture „Stari grad” u Beogradu. 
„Iza paradigme Navis stultorum nalaze se radovi koje karatkterišu četiri različita senzibiliteta, četiri energije, likovna izraza i četiri autora. Sintezom ovih karakteristika nastaje poetika koja nalikuje stilskoj figuri oksimoron. Osnova ove poetike jeste organska forma – forma iz prirode i razmišljanje o čoveku.
Inspirisan prirodom i njenom fizičkom formom Jovan Ćurčić kreira jednostavne i lako čitljive kompozicije. Na savremen način, vođen podlogom kao nosiocem slike, on stvara interakciju između materijala i tematike koja inspiriše određeno delo. Nežnim koloritom i sofisticiranom linijom, likovnim pristupom koji vuče korene iz ulične umetnosti (street art) Jovan nameće filozofsko tumačenje prirode, čovekovog pripadanja prirodi i činjenicu da se od nje neumitno udaljava. Elemente iz prirode svodi na simbole, koje pojednostavljuje do nivoa piktograma. Stapanjem ovih simbola i crteža, njihovim implementiranjem na čistu, plošnu površinu stvara nešto nalik ornamentu, kojim svoju emociju prenosi na posmatrača. Time postiže osnovnu funkciju slike, a to je da prenese poruku.
Na kompozicijama Stefana Stevanovića prisutno je smenjivanje ljudi nalik pozorišnoj sceni. Njihova lica tretirana su gotovo kao pozorišne maske, živahnog kolorita i sa izraženim facijalnim ekspresijama. Da li su to samo maske ili se iza njih kriju figure sa ljudskim osobinama? Još je Jung govorio o maskama i nazivao ovaj deo ljudske ličnosti persona. Postoji li prava mera maske koju čovek treba da nosi, koja bi imala zaštitnu funkciju i gde kolektivna psiha ne ugrožava individualnost? Načinom slikanja, ekspresionističkim pristupom, građenjem lica iz slojeva, deformisanjem izraza lica, često i do granica groteske, Stevanović se bavi raslojavanjem sopstvenih misli i upušta se u jedan vid procesa introspekcije. Tema koju obrađuje nije se provlačila kroz sliku kao metafora, već je postojala u svim njenim fragmentima- dala je slici njen spoljašnji izgled.
Osnovni motiv i predmet istraživanja Petra Aleksića jeste pejzaž, modelovan na jednostavan način bez zamršenih i komplikovanih kompozicija, što pokazuje jezgrovitost misli i način izražavanja samog autora. U te pejzaže smešteni su elementi arhitekture sa vizantijskih fresaka i ikona, a to nas podseća na naš umetnički i geografski identitet. Kombinujući ove elemente sa velikim plavim površinama, kojima traga za slobodom ili oslobađanjem, ispisivanjem kratkih tekstova Aleksić na duhovit i satiričan način postavlja ničeovsko pitanje o ljudskoj smrti boga i poistovećuje umetnika (stvaraoca) sa bogom. Na ovaj način on pokazuje bunt, otpor i negaciju prema oronulom sistemu vrednosti koji je zavladao u umetnosti, a i među samim ljudima. Zlatne površine, koje su nekada predstavljale nešto uzvišeno, na neki način i „sveto“, danas gube značaj i pretvaraju se u prazne i napuštene ulice i prostore koji asociraju na opustošenost i prazninu duše. Da li nam Aleksić ovim nešto poručuje? On nam ostavlja slobodu da o tome sami rasuđujemo. Na prvi pogled naivne, infantilne i olako napravljene, a zapravo proračunate i promišljene kompozicije predstavljaju zapis jedne fundamentalne unutrašnje diskusije i potrage za samim sobom jer čovek savremenog doba poseduje identitet satkan od ozbiljnih dubina prošlosti i zavodljive površine sadašnjosti.
Etimologija rukopisa Vuka Đurića jeste omaž kubizmu i matematika. Iako se bavi portretom kao stvaralačkom formom glavni činioci njegovih kompozicija su brojevi i jaka, sigurna linija. Svojim slikama i instalacijama Vuk obrađuje celokupan životni ciklus čoveka, od ranog detinjstva pa do njegovog gašenja. Na ovaj način bavi se psihološkim stanjima čija su osnova čovekova sećanja. Gradeći kompoziciju brojevima on ilustruje mitsko tumačenje čoveka i postanka sveta, tumači svet i čoveka kao numerološki zapis, kod. Postojanim, crnim crtežom koji dominira nad bojenim površinama dobija frojdovski psihoanalitički portret savremenog čoveka. Razbijena kompozicija navodi oko posmatrača da prelazi popovršini cele slike, a ne samo po njenom centralnom delu, oduzima mogućnost da se fokusira. Na ovaj način se lako može zalutati među linije, brojeve, oblike i lica. Ovim se sam autor na kritički način poigrava sa psihom i emocijama sopstvene publike, poziva na unutrašnji dijalog sa samim sobom.”
Stefan Stevanović, likovni umetnik
